Grammatica's van klassieke talen vertonen wel vaker hetzelfde euvel: ze bieden de gebruiker een uitvoerige en gedetailleerde uiteenzetting over de diverse verbuigingen en vervoegingen, bespreken grondig het correcte gebruik van de naamvallen, maar blijven, waar het de bouw van de volzin betreft, uiterst summier en dus onvolledig. Syntaxis van het Oudgrieks wil deze lacune alvast voor het Oudgrieks opvullen en spitst zich daarom specifiek op de syntaxis toe. Het boek behandelt in de hoofdstukken I-IV achtereenvolgens de onafhankelijke zin, de onderwerps- en voorwerpszin, de bijwoordelijke en de betrekkelijke bijzin; speciale aandacht gaat hierbij uit naar begrippen zoals 'aspectstam', potentialis', 'irrealis', 'eventualis', 'generalis' en 'accusatiuus cum infinitiuo'. Het vijfde kapittel gaat zeer uitvoerig in op de rijke waaier aan gebruiksmogelijkheden die voor het Oudgriekse participium zo typerend zijn: attributief, predicatief, complementair, de accusatiuus cum participio, het participium coniunctum, de losse genitief en de losse accusatief. In de hoofdstukken VI-VIII komen de indirecte rede en de indirecte vraag aan bod, en de wijze waarop dergelijke constructies het best in het Nederlands weergegeven kunnen worden. De kapittels IX-X ten slotte handelen over het verbaaladjectief en bieden tevens enkele toelichtingen bij het gebruik van de ontkenningen. Elke grammaticale regel wordt gevolgd door een (meestal uitgebreide) reeks van voorbeelden, die altijd van een proeve van vertaling vergezeld zijn. Deze voorbeelden komen uit het werk van de prozaschrijvers Aristoteles, Demosthenes, Herodotus, Plato, Thucydides en - vooral - Xenophon, de dichters Aeschylus, Aristophanes, Euripides en Sophocles, een enkele keer ook Homerus. Opdat dit boek ten volle als naslagwerk gebruikt zou kunnen worden, vindt de lezer achteraan naast een drietal schematisch opgevatte appendices ook een uitgebreideOudgriekse en Nederlandse index.