In de negentiende en de twintigste eeuw verandert de Nederlandse literatuur snel en ingrijpend. De literatuurgeschiedenis leert ons dat de ene vernieuwingstendens de andere opvolgt. Breuken en bruggen maakt deze literaire dynamiek tastbaaren inzichtelijk, maar nuanceert de vernieuwing ook door de aandacht voor continuïteit en traditie. Op drie domeinen laat dit boek zien hoe de moderne Nederlandse literatuur op dit moment bestudeerd wordt: op het vlak van de literaire teksten, de theoretische literatuurstudie, en tot slot de relaties tussen literatuur en andere kunsten, media en discoursen. Aan de hand van heldere beschouwingen over belangwekkende teksten en episodes uit de Nederlandse literatuur wordt duidelijk dat de literair-historische en theoretische breukmomenten nooit radicaal zijn. In de Nederlandse literatuur zijn er geen breuken zonder bruggen.