Paul de Wispelaere (°1928) is een van de zeldzame schrijvers die als essayist én romancier tot de belangrijkste auteurs van hun generatie behoren. In 1998 ontving hij voor zijn hele oeuvre de Prijs der Nederlandse Letteren, de hoogste onderscheiding in het Nederlandse taalgebied. Voordien waren zijn essays al bekroond, onder meer met de Essayprijs van de Jan Campertstichting en de Driejaarlijkse Prijs van de Maatschappij voor Letterkunde te Leiden. Voor zijn romans kreeg hijonder meer de Belgische Staatsprijs voor verhalend proza. De moderne roman en zijn verspreiding zijn in Vlaanderen nauwelijks denkbaar zonder De Wispelaere. Als dagboek- en romanschrijver zorgde hij ervoor dat die genres aansluiting vondenbij de internationale vernieuwingen. Als essayist hielp hij als geen ander mee aan de verspreiding van de Franse en Duitse romanvernieuwingen in het Nederlandse taalgebied. Precies die moderne roman staat centraal in dit boek. Het bundelt voor het eerst dertig besprekingen van Vlaamse en Nederlandse romanicers die De Wispelaere tussen 1965 en 1979 in de Haagse krant Het Vaderland publiceerde. Die worden aangevuld met zes kernessays over de vernieuwingen in het proza. Door de uitgekiende selectie en structurering van de stukken ontstaat een genuanceerd en origineel beeld van de moderne roman en van de criticus De Wispelaere. In de inleiding verheldert Bart Vervaeck dat beeld en in het afsluitende gesprek met deauteur wordt het verlevendigd.